zaterdag 30 juli 2016

vanliga livet

Vanmorgen ben ik op mijn nieuwe fiets gestapt in mijn sporttenue en ben ik weer eens ouderwets gaan sporten. Tja, op enig moment start ook in zweden " het gewone leven" weer. Maar niet alles is hetzelfde, De sportschool lijkt namelijk dicht, alles is donker, maar de deur kun je gewoon openen. En met mijn pas heb ik toegang tot de gym waar op zaterdagmorgen om 10:30 welgeteld 0 andere mensen sporten. Ja, het is hier: lung.
Het woord lung laat zich het allerbeste vertalen door de haagse voetballer Tom Beugelsdijk: "Rustaaaaaaaagh"!
En daar houden de zweden van: rustig. Kijk niet raar op als je hier op zaterdagmiddag moet tanken en dat je achter een grasmaaier plaats neemt bij de benzinepomp. En zeg dan tegen jezelf en de tankende medemens:  "Rustaaaagh".
Ook onze beste vriend op straat doet het hier rustig aan. Aangezien de politie zijn vakantieplanning niet helemaal rond kreeg hebben ze een bericht uitgedaan: Vi är semesterstängt - we zijn gesloten ivm vakantie. En aangezien onze bandieten het hier ook rustig aandoen, is dit dus geen probleem! Kun je ook een keer ergens parkeren waar het normaal niet mag.....
Ik ben inmiddels weer aan het werk en dat voelt echt heel erg goed, maar ik moet ook wennen aan het rustige tempo. Ik heb nu meer pauze dan ik ooit heb gehad. En de pauze is niet een kop koffie aan de computer. Nee, met de collega's gaan we met zijn allen naar een aparte ruimte en drinken we koffie. Vi har Fikapaus! En dat is voor mij het moeilijkste moment, want met verschillende collega's aan 1 tafel koffie drinken vraagt het meest van mijn spreek- en luistervaardigheid. Ik moet zeggen dat het echt best wel goed gaat, maar fikapauze is voor mij hard werken en flink concentreren.
Tussen de middag hebben we een uur pauze en de meeste collega's warmen hun maaltijd op in 1 van de 3 magnetrons die klaar staan. Doorgaans wordt de "leftover"  van de avond ervoor opgewarmd. En ze kijken (niet jaloers maar fronsend) naar mijn broodje.
Ik ben aankomende week een maand aan de slag en ik vermoed dat ze vanaf volgende week echt weer iets van mij gaan verwachten. Ik hoop het!....
Ook voor Basjan zijn er weer allerdaagse activiteiten ontstaan: bellen met de bank, adreswijzigingen en andere administratie waar veel kennis van regels voor nodig is. Best wel een klus en daarom was het extra leuk dat de verkoop van onze camper gecombineerd kon worden met een bezoek aan het thuisfront met de kersverse Guus (neefje) en zijn trotse ouders Fleur en Thijs. Het zijn dan maar even een paar dagen, maar fijn voor Basjan om qualitytime te delen met familie en vrienden. Een droge worst eten met zijn vader en Myriam en een balletje mennega met Albert. Uiteindelijk draait het daar toch om...
Ook hadden we deze maand onverwachts bezoek van Ben en Jannie. Heel erg leuk om hun te laten zien waar we nu wonen en waarom we gekozen hebben voor een plek zo hoog in het noorden. Samen hebben we genoten van een mooie rit over de (met bloemen bezaaide) björnvägen en hebben we vogels en een eland gespot. Mooi om dat samen mee te maken.
Er is dus weer veel gebeurd de afgelopen maand. We vonden dan ook dat we even moesten bijkomen aan de kust in Sundsvall. Van Ben en Jannie hadden we een goede tip gekregen over een mooi hotel en dat is goed bevallen. En aangezien we in Sundsvall ook auto's wilden kijken, konden we dat goed combineren.
Dus een maand verder zijn we de trotse eigenaar van een Nissan Qashqai met panoramadak een fiets met mand, een sportabonnement en zijn we vooral de trotse oom en tante van Guus Rozendal, .
We hebben weer mooie momenten gedeeld!






zondag 3 juli 2016

Femte

 Ons vorige blog dateert alweer van 4 weken geleden. De afgelopen 4 weken hebben we geleefd als de “the gypse family” op de camping in Gäddede. We hebben uiteraard van deze tijd goed gebruik gemaakt om van de natuur te genieten, zo hebben we meerdere mooie wandelingen gemaakt, de wildernisroute gereden en hebben we in de (beren) observatie hut overnacht in Dorotea (helaas alleen een eland gezien en een koekoek gehoord…). Ook was er natuurlijk het midzomernachtfeest, het wordt hier al weken niet meer echt donker ’s nachts en dat wordt rond de 21ste van juni groots gevierd.

Ondanks dat we het heel goed naar onze zin hadden in onze camper, dit kwam ook mede door de leuke eigenaren van de camping, is in de loop van de tijd toch wel het gevoel gekomen dat we graag weer een “thuis” willen hebben. Na twee maanden in een vakantiehuisje in Schipborg, één maand back to basic in Hillsand en dus afgelopen maand op de camping kan ik wel zeggen dat dit gevoel heel sterk werd!  Het werd dus ook tijd om serieus op zoek te gaan naar een huurhuis in Strömsund. Stap 1, meld je aan bij de lokale woningbouw vereniging. Dat hebben we gedaan, echter zonder resultaat want we zijn nog niet in het bezit van een persoonsnummer en zonder dit nummer kan je helemaal niks. Dus een nieuwe stap 1, regel een persoonsnummer. Hiervoor moet één van ons een arbeidscontract hebben voor minimaal 6 maanden, en laat dat nu net het contract zijn wat Simone in Strömsund wordt aangeboden per 1 juli! Per die datum kan ze beginnen als administratief ondersteuner van de managers van de zorg in de gemeente, ze krijgt van haar manager de tijd om haar taal te ontwikkelen en om de werkwijze en de collega’s te leren kennen om vervolgens in december te kijken welke functie ze in de toekomst kan gaan vervullen. Hier zijn we en Simone vooral, super blij mee! Op 20 juni wordt het contract getekend, vervolgens zijn we direct naar de Skatteverket (de belastingdienst) gegaan om een persoonsnummer aan te vragen. De mededeling van de dame was dat dit minimaal 4 weken ging duren maar we hoorden ook verhalen van nog veel langer. Een huis huren via de woningbouw vereniging gaat dus op korte termijn niet lukken. Nadat we advies hadden in gewonnen hoe we dan aan een huurhuis konden komen hebben we een bericht geplaats op facebook (facebook wordt hier ook als een soort marktplaats gebruikt), al snel kregen we een aantal reacties wat uiteindelijk een appartement in Strömsund opleverde. Voor 6 maanden is er een gemeubileerd appartement beschikbaar, na een bezichtiging en een goedkeuring van de verhuurder waren we snel akkoord. Dus behalve dat Simone een halfjaar contract heeft getekend tot het eind van het jaar hebben we voor dezelfde periode ook een mooi appartement geregeld! We zitten dus heerlijk in de flow. Deze flow werd versterkt doordat we op 27 juni post kregen van Skatteverket, we konden het niet geloven maar een week na onze aanvraag hadden we ons felbegeerde persoonsnummer al binnen. We zijn iemand in Zweden! De vooroordelen over de Zweden wil ik bij deze dus een beetje wegnemen, er wordt wel gezegd dat de Zweden de uitvinders zijn van bureaucratie en dat de Zweden vriendelijk zijn maar je niet binnenlaten.  Dat de bureaucratie mee kan vallen blijkt wel uit onze aanvraag voor het persoonsnummer en dat er Zweden zijn die behalve heel vriendelijk doen je ook thuis uitnodigen voor een kop koffie hebben we ondervonden bij Uno (onze huisbaas van ons huisje in Hillsand). De dochter van Uno woont op Madeira maar in de zomerperiode blijft ze langere tijd bij haar vader, Uno en zijn dochter wilden graag dat we nog eens langs kwamen voor een kop koffie en een (door Uno zelfgebakken) cake. Een volgende afspraak is ook alweer gepland.

Loopt alles dan op rolletjes? Nee, natuurlijk niet. In de eerste plaats heeft Zweden zeer teleurstellend op het EK voetbal gepresteerd.
En een paar bloggen geleden hadden we het al over de slechte combinatie van onze auto en de wegen hier, was het toen alleen toe te wijzen aan een onverharde weg die door sneeuw en regen praktisch onbegaanbaar was geworden voor onze auto. Nu hadden we een conflict met de “gewone” weg. In Nederland zijn we gewend dat als er aan de weg wordt gewerkt de weg dicht gaat totdat de weg weer klaar is, aangezien hier in Zweden een alternatieve route niet altijd voorhanden is blijft de weg gewoon open en zo kan het dus voorkomen dat je 25km lang over een soortement van een weg rijdt waar je tot voor kort nog over mooi asfalt kon rijden,  je nu tussen de bulldozers en graafmachines doorrijdt.  Wat tot voor kort een weg was maar nu veranderd is een strook met puin, resultaat: een kapotte sensor en een lekke band. We waren blijkbaar niet de enige met problemen, de lokale garage maakte op mij een tevreden indruk…

Ondertussen is het 3 juli, Simone is al begonnen met haar werk en gisteren zijn we verhuisd naar ons appartement. Nu breekt er voor mij ook een periode aan dat ik actief op zoek kan gaan naar werk in Strömsund, afgelopen vrijdag heb ik al een sollicitatiegesprek gehad voor conciërge van de begraafplaats, helaas nog geen terugkoppeling van ontvangen. Dit was voor mij wel een pittig gesprek, aangezien mijn Zweeds toch nog wel een beetje beperkt is. Dit probleem met de taal hopen we te kunnen verhelpen door deel te nemen aan de Zweedse lessen hier op school. Behalve zoeken van werk en verbeteren van de taal kan ik me ook bezig houden met het officieel maken van onze emigratie, hiervoor moeten nog de nodige formaliteiten geregeld worden, hier komt de gevreesde bureaucratie toch weer om de hoek kijken ;).

Zittend met een borrel op onze nieuwe bank in ons nieuwe huis zijn we tot de conclusie gekomen dat we na 2 maanden al veel hebben bereikt, een huis, inkomen, persoonsnummer, veel van de omgeving gezien en leuke mensen ontmoet. Het geeft ons een heel goed gevoel dat we dit allemaal voor elkaar hebben gekregen. Skål!