19 december 2020.

Wat een bizar jaar. Met Corona in de hoofdrol maar gelukkig ook een heleboel andere, positieve figuranten. Laten we in dit terugblik van 2020 maar meteen beginnen met het klapstuk.

Zaterdagochtend 28 november omstreeks 8:00 uur stonden we op en zou ik de tafel gaan dekken voor het ontbijt. En terwijl ik naar buiten kijk zie ik een beest op de witte grasmat. Met de toon waarop ik anders Basjan een kopje koffie aanbied zeg ik nu: ''Er staat een lynx in de tuin''.
Nu hebben we wel vaker grappen gemaakt over dit moment dus Basjan ziet de ernst van de situatie nog niet helemaal in en is volop bezig met de rits van zijn trui die is blijven steken. Tuurlijk....

Ondertussen zit ik me af te vragen of ik niet gewoon naar een apart gevormd hert zit te kijken, maar nee, het is echt. Het is echt een lynx!  Basjan is inmiddels naast me komen staan en samen turen we naar buiten. De lynx tuurt terug. Voorzichtig kijk ik om me heen met 1 oog op de lynx en de andere op zoek naar een camera. Dit willen we vastleggen dus niet panikeren. Telefoon heb ik natuurlijk niet bij de hand, maar met de camera lukt het om een foto te maken. Flits... klotecamera....  De lynx lijkt niet heel erg van zijn stuk gebracht, maar heeft klaarblijkelijk ook in de gaten dat ie niet helemaal alleen en beschut is en draait zich om en vertrekt. 
Basjan en ik zijn verward en in extase, was dit echt?  Dit gebeurt namelijk niet. Een lynx is veel te schuw. We blijven naar buiten kijken in de hoop nog weer een glimp op te vangen, maar hij is verdwenen. 
Ook de dagen die daarop volgden bleven spannend. De pootafdrukken in de tuin verraadden dat de lynx meermaals is teruggekeerd. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat onze wildcamera het ondertussen had begeven en de welbegeerde lynx in alle rust er langs kon lopen, onopgemerkt.... 

En ook afgelopen zomer hadden we zoveel geluk. Zo rond mei worden we altijd wat onrustig want dan weten we dat de kans op het zien van beren het grootst is. De bossen zorgen nog voor te weinig voedsel en aan de kant van de weg, in de berm groeit het eerste gras. Deze somer zijn we in totaal 3x getrakteerd op het zien van beren, waarbij we zelfs 2x  een moeder met 3 jongen hebben mogen bewonderen. De moeder liet wel meteen weten wie er de baas was en zette een sprint in richting de auto. Een duidelijk signaal dat we niet te lang moesten blijven plakken. 

En dan het gewone leven. Op het werk gaat het zijn gangetje. Ik heb rust gevonden in de rol die ik heb als administratief medewerker voor nu 2 politieke organen die de kwaliteit bewaken en besluiten nemen voor de afdelingen onderwijs en de afdeling milieu & bouw. En wellicht is het omdat ik wat wijzer ben geworden, maar in deze rol wil ik wel oud worden.
En voor Basjan geldt eigenlijk hetzelfde. Hij ontdekte al vrij snel dat de industrie en logistiek hem veel voldoening geeft. Een compleet andere omgeving dan hij gewend was, maar nu wil hij niet meer anders. Hij is zelfs begonnen aan een bijpassende opleiding en de metamorfose is compleet. Hij is tegenwoordig een echte studiebol. Wekelijks worden er meerdere huiswerkopdrachten ingeleverd, die doorgaans worden beoordeeld tussen den 8-10 (uitslover). 

Kalle wordt ondertussen volwassen en dat is heel leuk om mee te maken. Hij is zijn eigen leven meer en meer aan het opbouwen en heeft dus ook minder steun van ons nodig. Hij ontwikkelt een eigen vriendengroep en daarmee worden de bezoekjes aan ons ook minder frequent. Een goede ontwikkeling in zijn leven. 

Maar 2020 is natuurlijk ook heel erg het jaar van Corona. We hadden een heleboel familiebezoekjes gepland en dat kon natuurlijk niet door gaan. Toen duidelijk werd dat in de zomer het reisadvies voor Zweden nog niet aangepast zou worden hebben we opnieuw plannen gemaakt. Samen met Bernard, die naar Zweden was afgereisd om te komen werken, gingen we een lang weekend in de buurt van Åre de bergen in trekken. Verder was het natuurlijk niet heel erg ingewikkeld voor ons om op afstand van andere mensen de vrijetijd door te brengen. We wonen de afgelopen jaren al in een soort quarantaine.

Zweden had aanvankelijk zijn coronabeleid ingezet op groepsimmuniteit en liet in een soort gereguleerde vorm het virus zijn gang gaan en dat zorgde mede voor het behoud van een heleboel vrijheden. Wel afstand houden van elkaar maar de meeste voorzieningen gewoon open.
Aangezien wij nog heel erg op het Nederlandse nieuws gericht zijn was dat een hele aparte gewaarwording. De rest van Europa gaat op slot en bij ons veranderde nagenoeg niks, behalve dan dat al mijn collega's thuis werkten.
Tot aan de herfstvakantie, toen duidelijk werd dat een soort groepsimmuniteit nooit echt bereikt zou worden en tegelijkertijd de besmettingen en het dodental weer opliepen. Het heeft lang geduurt voordat Corona Strömsund echt had bereikt maar eind november bereikten we hier ook een dieptepunt toen het virus ook hier de verpleeghuizen binnen drong. De besmettingscijfers lopen ook nu nog in rap tempo op. 

Corona heeft ons veel overpeinzingen gebracht.
Wat als een familielid ziek wordt en we kunnen niet zonder quarantaine-maatregelen naar hun afreizen? Wat als één van ons ziek wordt hier en we raken afhankelijk van de zorg in Zweden? 
Natuurlijk hebben we hier eerder over nagedacht toen we de stap zette om te emigreren. Maar dat de grenzen dicht gingen was een scenario waar we nooit bij stil hadden gestaan. In onze gedachte waren we altijd maximaal 24 uur van onze naasten vandaan, dus dit waren en zijn confronterende gedachten. 

We zijn vast niet de enige die uitkijken naar het nieuwe jaar met nieuw perspectief. Hopelijk weer terug naar onze oude vrijheden maar niet meer in die vanzelfsprekendheid en dat is een wijze les.
We zeggen dus bij deze ''Skål!'' op naar 2021 - in goede gezondheid- en we wensen iedereen hele fijne liefdevolle feestdagen. Geniet met elkaar maar wees voorzichtig.